Die reusachtige gouden bogen langs de snelweg. Als kind kon ik er echt niet langsrijden zonder meteen zin te krijgen in een Happy Meal. Die gouden bogen hadden een soort magische aantrekkingskracht. Nu, als volwassene, kijk ik er met een mengeling van nostalgie en verwondering naar.
Het is grappig hoe de dingen veranderen. Als kind zag ik de McDonald's als een soort speelgoedwinkel met eten. Maar nu ik ouder ben, zie ik ook de schaduwkant. Het zogenaamde kindvriendelijke bedrijf draagt bij aan een duistere realiteit van massaproductie en de problemen die daarmee gepaard gaan.
Het gaat niet alleen om het bedrijf zelf; het staat symbool voor een groter probleem. We zijn losgeraakt van waar ons eten eigenlijk vandaan komt. Het gemak van die gouden bogen verbergt een diepere complexiteit en verantwoordelijkheid die we als consumenten dragen. Ik denk nu wel eens terug aan de tijd dat ik als kind onbezorgd die Happy Meal naar binnen werkte, zonder te beseffen wat er allemaal schuil ging achter dit genot.
